Mezelf op de eerste plek
Claire viel in 2024 uit door een burn-out:
''Achteraf gezien kampte ik al vele jaren met burn-outklachten, maar dat ik erdoor niet meer kon werken was nieuw.
Normaal kon ik privé niets meer en ging het werk gewoon door.
Ik was me ervan bewust dat als ik niet veranderde, de situatie niet zou veranderen en heb bij mijn werkgever om coaching gevraagd.
Louise werd mijn coach, beter gezegd wandelcoach. Ik heb veel aan de coachingsessies van Louise gehad.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn controle over mijn leven terug heb gekregen en dat ik mezelf op de eerste plek durf te zetten.
Ook niet onbelangrijk is dat mijn stressniveau sterk gedaald is en dat ik nu beter op stress kan acteren.
Ik vond Louise een fijne coach, met haar open houding en haar kennis en kunde. Ik voelde me bij haar op mijn gemak. Ik waardeer haar oefeningen, die veel inzichtelijk hebben gemaakt en die mij hebben geholpen me beter te ontspannen''.
Hoog tempo
Marjolein is een sportieve, jonge vrouw. Zij is manager in de zorg.
Op één van onze wandelingen zet Marjolein de sokken er in en maakt flink tempo.Ik kan haar maar moeilijk bijhouden. Ze spreekt snel en haar stem wordt hoog en beknepen. Ik hoor een piepende ademhaling.
Eventjes laat ik haar begaan tot ik stop roep. We staan samen stil en Marjolein kijkt mij met vragende ogen aan en staakt haar verhaal.
Ik vraag Marjolein of dit haar 'normale' tempo is. Ze weet het eigenlijk niet. Het schiet wel op en daar houdt Marjolein van. ''Ik hou niet van langzaam'', maar ik ben ontzettend moe nu''.
We lopen een klein stukje verder om uit te rusten op een bankje.
Als ik vraag wat ze onderweg heeft gezien weet Marjolein zich weinig te herinneren, behalve de man met de hond die ons goedendag zei. Het doet haar denken aan een lastige situatie met een medewerker op haar werk. Deze medewerker verweet Marjolein dat ze geen oog heeft voor haar mensen. Ze is hier van geschrokken. Marjolein vertelt uitgebreid over deze situatie en wat dit voor haar betekent. Marjolein komt tot inzicht dat zij in haar werk o.a. een hoog werktempo,resultaatgerichtheid hoog in het vaandel heeft. Ze is streng voor haar medewerkers die zij aanstuurt.'' Ik ben perfectionistisch en dat verwacht ik ook van mijn medewerkers''. ''Misschien iets te veel van het goede?'', vraagt Marjolein zich hardop en zachtjes af.
Voordat we verder in gesprek gaan, doet Marjolein een oefening waarbij ze verschillende tempo's ervaart. Een klein stukje gaat Marjolein slenteren, sloffen, langzaam wandelen, rennen en sprinten.
Best een pittige oefening voor Marjolein en ze is er dan ook flink moe van. We rusten uit en spreken over haar ervaringen met de verschillende tempo's. Marjolein is uitgeput van het altijd rennen in haar werk en het uiterste van zichzelf ( en anderen) te vragen. De tranen vloeien over haar wangen. ''Ik kan niet meer, ik word zo moe van mezelf''. We lopen in een heel rustig tempo nog een klein stukje verder door het bos. Marjolein is zichtbaar moe en wil het liefst als ze thuis is gaan slapen.
Eerder dan anders eindigen we de coachwandeling.
Het is mooi geweest voor vandaag. De komende week gaat Marjolein een paar keer op een rustig tempo wandelen en onderweg op een bankje rusten. Marjolein zucht heel diep, haar schouders zakken alsof ze nu pas toelaat om los te laten. Haar stem is lager en Marjolein spreekt langzamer.
Ondanks sterke vermoeidheid voelt Marjolein zich rustiger en ontspannen.
Vergeten groep
Onlangs ontmoette ik Marjolein, een jonge sportieve vrouw. Marjolein is manager in de zorg. Een leuke en uitdagende baan maar Marjolein ervaart het nu als zwaar. Het lukt haar maar moeilijk haar grenzen aan te geven en is altijd bezig met haar werk. Zelfs op haar vrije dagen. Ze heeft een druk leven naast haar fulltime baan. Marjolein heeft een partner, sport veel en heeft veel vrienden. Behalve dat het gezellig is met hen af te spreken, doen deze vrienden regelmatig een beroep op haar als zij een probleem hebben. Marjolein staat voor iedereen klaar. Zo gaat ze op een doordeweekse avond na haar werk nog bij een vriendin behangen. Met alle gevolgen van dien dat Marjolein doodmoe is en niet haar ontspanning pakt om weer op te laden. Ook voor haar ouders staat ze klaar en voelt ze zich verantwoordelijk als oudste. Marjolein is zo moe en voelt zich opgejaagd. Op zondag heeft ze pijn in haar buik en ziet ze tegen de week op. Marjolein heeft zomaar spontaan huilbuien. Ze piekert. Ze begrijpt er niets van. Ze zit niet lekker in haar vel en heeft zich al een paar keer ziek gemeld maar een dagje rust helpt niet. Haar vriend vindt dat ze naar de huisarts moet gaan en dat het zo niet langer gaat. Marjolein gaat uiteindelijk naar de huisarts en staat na 10 minuten alweer op straat met een verwijsbrief naar de psycholoog/ GGZ. Zojuist kreeg ze te horen dat haar klachten wijzen op een Burnout. Marjolein kan alleen maar huilen en gaat naar huis. Dan begint het lange wachten op de juiste hulp......
''Als ze mij maar niet vergeten?..."zegt Marjolein snikkend als we samen in het park wandelen.
Marjolein wacht al 4 weken op een telefoontje van de psycholoog voor een eerste afspraak.
We doen een basiswandeling en Marjolein stopt met huilen, ademt beter door en haar schouders zakken. Onderweg kan Marjolein zelfs even glimlachen om een roodborstje wat voor ons uit hipt.
We staan even stil en volgen het roodborstje. ''Zie hem daar op een paaltje zitten pronken!'', ''dat doe ik ook'', vertelt Marjolein.
Marjolein begint te vertellen over hoe belangrijk het voor haar is om goed en mooi gekleed voor de dag te komen. Ze geeft veel geld uit aan kleding en verzorgingsproducten. ''Waarom en voor wie doe ik dat eigenlijk?'' vraagt ze zich ineens af. ''Thuis draag ik een joggingbroek of een jeans'', '' eigenlijk veel fijner''.
Onderweg stopt Marjolein bij een vennetje. Ze kijkt naar haar spiegelbeeld in het water.
Half snikkend vertelt Marjolein dat ze zichzelf lelijk vindt en haar waarde ontleent aan wat anderen van haar vinden. Dit wil ze niet meer maar hoe doe je dat?
We spreken over haar onzekerheid en hoe dit haar belemmert zichzelf te zijn. Marjolein komt erachter dat ze iedere dag een masker opzet en niet echt zichzelf is. Aan het einde van haar eerste wandeling met mij besluit Marjolein de volgende dag geen make up te dragen. Ze is heel vastberaden en benadrukt nog eens ; '' Dat ga ik echt doen''. Met stevige tred loopt ze naar haar auto.